Baka nga totoong mahirap akong mahalin kaya ka umalis. Noong mga nakaraang buwan, lagi mong sinasabing pagod ka na sa akin. Paulit-ulit na lang ang mga nangyayari. Bumabawi ako pero hindi mo napapansin. Hindi mo nakikita. Madalas, pakiramdam ko, wala na akong halaga. Hindi ka na madaan sa lambing. Nawala na rin ang mga yakap na mahigpit. Hindi ka na sabik sa pagbanggit ng “mahal kita”. Naging malabo ang lahat, hanggang sa magdesisyon kang lumisan. Lagi kong tinatanong ang sarili kung ako lang ba ang nagkulang, kung ako lang ba ang mali sa lahat ng ating pinagdaanan. Lagi kong ibinubulong sa langit na ibalik ka pero wala akong natanggap na sagot. Tanging katahimikan ang naramdaman ko. Kaya baka nga, nahirapan kang mahalin ako. Baka nga, dumating ka lang sa buhay ko para magbigay ng kaunting kalma ’tapos noong punong-puno na tayo ng pagsubok, mas minabuti mong isalba ang sarili mo kaysa isalba ang “tayo”. Naiintindihan ko... Naiintindihan ko pero sa tuwing naiisip kong napagod ka, mas nararamdaman kong hindi ako kamahal-mahal. O baka, hindi naman talaga. Naawa ka lang noon kaya pinili mong manatili pansamantala.