Nung gabing umalis ka,  hinintay kita— kasi sabi mo babalik ka.  Inaliw ko muna ang sarili sa pakikinig ng musika. Pinanood ko muna ang mga taong dumaraan sa kalsada.  Nagtatawanan.  Yakap yakap nila ang sisidlan ng kasiyahan. Samantalang tangan tangan ko naman ang pag-asang babalikan mo 'ko— kung saan mo 'ko iniwan.  Nang bumisita ang dilim. Ipinikit ang mga mata't pinakawalan ang buntong hiningang malalim. Hindi na dapat ako nag-hintay. Dapat pala umuwi na lang ako sa bahay.  Dahil habang hinihintay kita, nakauwi ka na pala— nakauwi ka na sa iba.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Nang-iwan ka nang walang paalam. Walang pasabi. Hindi mo man lang ako ginising. ’Yon na pala ang permanente mong paglisan. Wala akong kaalam-alam. Naisip mo ba kahit isang beses lang kung kakayanin kong maiwan? Ni minsan ba naisip mo akong ipaglaban bago ka lumisan? Hindi ko alam kung ano pa ang dapat kong maramdaman kung lahat ng pinakamasaya sa nakaraan ay nabura na sa kasalukuyan.  Siguro ay sinadya mong hindi magpaalam para hindi ako mas masaktan, pero Mahal, hindi ganito ang pinangarap kong walang hanggan. Hindi ganito ang pinangarap nating kasiguraduhan. Mahal, masyadong masakit at parang hindi ko kakayanin ang malunod dito nang paulit-ulit. Sa sobrang sakit, nakaukit na sa akin na baka nga hindi mo ako kayang piliin hanggang huli. Baka pansamantala lang talaga ang mga nakahaing pananatili, at ang dating kaligayahan ay hindi na abot-langit. Minsan kong sinisi si Bathala ang ang tadhana. Bakit ganito kasakit ang umibig? Bakit ginawang requirement sa pag-ibig ang makaranas ng sakit? Bakit hindi permanente ang tamis? Bakit mo kailangang umalis kung totoong minahal mo ako nang labis? Paano mo ako nagawang mahalin at iwanan ng maraming “bakit”?  Mahal, bakit?

Read more

Sabi mo, nasaktan kita. Pero nasaktan mo rin ako. Nasaktan ako sa tuwing mas pinipili mong umalis kapag may problema tayo. Hindi mo man lang naisipan na makipag-ayos. Natutulog ako nang mabigat ang loob. Ang kasalanan mo ay kasalanan ko. Bakit ganoon? Hindi ko maintindihan kung paano mo nasasabing mahal mo ako pero pinapanood mo lang akong madurog. Nasaktan ako tuwing sinasabi mong, “hindi rin naman tayo tatagal.” Hindi ko maintindihan kung saan nanggagaling ’yon. Kung totoong mahal mo ako, bakit bukambibig mo na agad ang pagtatapos? Mahal mo ba talaga ako, o kinailangan mo lang ako? Nasaktan ako tuwing wala ka sa tabi ko. Sa mga araw na malungkot ako, doon mo pinipiling lumayo. Magdadahilan kang kikitain mo ang kaibigan mo, o ’di kaya ay itinutulog mo na lang kaysa samahan ako. Pero sa tuwing kailangan mo ako ay agad-agad akong pupunta sa ’yo. Kahit nakasuot pa ako ng pantulog ay handa akong makinig sa mga kuwento mo. Doon ko nalaman na ang pag-ibig mo para sa akin ay laging hindi sigurado. Mahal mo lang ako kung kailan mo gusto. Mahal mo lang ako kapag masaya tayo. Mahal mo lang ako kapag may nagagawa ako sa ’yo. Pero kapag walang-wala na ako, wala na rin akong halaga sa ’yo. Sabi mo, nasaktan kita. Pero nasaktan mo rin ako. Nanahimik ako. Hinayaan kong ikaw lagi ang manalo sa bawat pagtatalo. Hinayaan kong maging mababa lalo ang pagtingin ko sa sarili ko. Nakauubos. Napagod ako. Pero hindi ako sumuko. Kahit naging kalaban ko na ang lahat, inilaban ko pa rin ang “tayo”. Pero wala lang pala ’yon sa ’yo. Hindi ko maunawaan kung paanong minahal mo ako pero nagawa mong sukuan ang isinulat nating kuwento. Sobrang bigat ng mga pagkukulang mo pero ni minsan, hindi kita tiningnan bilang “kulang” o “sayang”.  Higit sa lahat, gusto kong malaman mong nasaktan mo rin ako. Nasaktan ako sa pagmamahal na parang hindi naging totoo. Ang pagdating mo sa buhay ko ay itinuturing kong biyaya noon. Pero ngayon, parang ayaw ko nang maniwala na may tao pang kayang magmahal ng isang tulad ko. Kayâ ngayon, tatanungin kita, saang banda kita nasaktan kung una palang ay ikaw ang nang-iwan? Matagal mo na akong iniwan—simula noong nanatili ka lang para sa mga kaya kong ibigay pero hindi dahil sa pagmamahal. “Mahal, hindi na lang sana kita minahal.”

Read more

No’ng gabing ‘yon, tumaas ang boses mo kaysa karaniwan. Hindi ko mabaybay bawat salitang kumakawala. Hindi ko alam kung ako ba talaga ang nagkulang sa pang-unawa, o dinapuan ka na lang ng pagkasawa. Marami naman na tayong dinaanang ganito. May simple lang—‘yung pabirong away dahil nasabi kong mas pipiliin ko ang isang milyon kaysa sa’yo. ‘Yung saktong inis at tampo dahil nalimutan mo na namang allergic ako sa hipon at alimango. At ‘yung mga away na nagagamot naman ng haplos, ng titig, ng bulong at panunuyo. Maraming away na tayong nalagpasan, pero iba ata ‘yung gabing iyon. Malala. Madiin ang mga salita. Hindi kita makilala. No’ng gabing ‘yon, iginapos mo ang pasensya’t binusalan ang pagpapakumbaba. Hinayaan mong bumuhos ang luha, hinayaan mong humikbi ang pag-asa. Sumuko ka. No’ng gabing ‘yon, nakatayo lang tayo sa iisang kuwarto. Kinailangan mong sumigaw kahit ilang dipa lang ang agwat ko sa’yo. Doon ko napagtanto—marahil—magkalapit nga tayo, pero malayo na ang ‘yong puso.

Read more