May mga pagkakataon na mas pinipili kong hindi mag salita mas pinipili kong hindi mag pahalata mas pinipili kong ‘wag na lang pansinin muna ang mga bagay tulad nang iyong pinapakita May mga araw at gabi na mas mahalaga ka mas mahalaga ang iyong nadarama mas mahalaga na nakikita kong masaya ka kahit madalas nakakaubos ka na at paulit-ulit ang mga maling ginagawa Ikaw palagi ang aking iniintindi at inuuna kahit ang bulong sa’kin ng mundo ay bitiw na hindi ako umalis itinuring pa rin kitang pahinga kahit sobrang nakakapagod ka na Hindi ako nakinig sa mundo hindi ko piniling sumuko hindi ko rin palaging pinipili ang sarili ko ‘pag dating sa’yo – ikaw palagi ang inuuna ko Dahil sa’yo naubos ako Dahil sa’yo nawalan ako Dahil sa’yo nabawasan ako Dahil sa’yo hindi na ako ‘to Hindi ko na kilala ang sarili ko Salamat at may natutunan naman ako kailangan pala talagang piliin ko muna ang sarili ko bago ang ibang tao Nagising ako sa katotohanang – nakauubos pala magbigay ng mga parte na wala sa ibang tao, dahil kapalit nito’y pagkakulang naman sa sarili ko

Comments

Popular posts from this blog

Nang-iwan ka nang walang paalam. Walang pasabi. Hindi mo man lang ako ginising. ’Yon na pala ang permanente mong paglisan. Wala akong kaalam-alam. Naisip mo ba kahit isang beses lang kung kakayanin kong maiwan? Ni minsan ba naisip mo akong ipaglaban bago ka lumisan? Hindi ko alam kung ano pa ang dapat kong maramdaman kung lahat ng pinakamasaya sa nakaraan ay nabura na sa kasalukuyan.  Siguro ay sinadya mong hindi magpaalam para hindi ako mas masaktan, pero Mahal, hindi ganito ang pinangarap kong walang hanggan. Hindi ganito ang pinangarap nating kasiguraduhan. Mahal, masyadong masakit at parang hindi ko kakayanin ang malunod dito nang paulit-ulit. Sa sobrang sakit, nakaukit na sa akin na baka nga hindi mo ako kayang piliin hanggang huli. Baka pansamantala lang talaga ang mga nakahaing pananatili, at ang dating kaligayahan ay hindi na abot-langit. Minsan kong sinisi si Bathala ang ang tadhana. Bakit ganito kasakit ang umibig? Bakit ginawang requirement sa pag-ibig ang makaranas ng sakit? Bakit hindi permanente ang tamis? Bakit mo kailangang umalis kung totoong minahal mo ako nang labis? Paano mo ako nagawang mahalin at iwanan ng maraming “bakit”?  Mahal, bakit?

No’ng gabing ‘yon, tumaas ang boses mo kaysa karaniwan. Hindi ko mabaybay bawat salitang kumakawala. Hindi ko alam kung ako ba talaga ang nagkulang sa pang-unawa, o dinapuan ka na lang ng pagkasawa. Marami naman na tayong dinaanang ganito. May simple lang—‘yung pabirong away dahil nasabi kong mas pipiliin ko ang isang milyon kaysa sa’yo. ‘Yung saktong inis at tampo dahil nalimutan mo na namang allergic ako sa hipon at alimango. At ‘yung mga away na nagagamot naman ng haplos, ng titig, ng bulong at panunuyo. Maraming away na tayong nalagpasan, pero iba ata ‘yung gabing iyon. Malala. Madiin ang mga salita. Hindi kita makilala. No’ng gabing ‘yon, iginapos mo ang pasensya’t binusalan ang pagpapakumbaba. Hinayaan mong bumuhos ang luha, hinayaan mong humikbi ang pag-asa. Sumuko ka. No’ng gabing ‘yon, nakatayo lang tayo sa iisang kuwarto. Kinailangan mong sumigaw kahit ilang dipa lang ang agwat ko sa’yo. Doon ko napagtanto—marahil—magkalapit nga tayo, pero malayo na ang ‘yong puso.